Rüya Duvarları: Chelsea Otelinin İçinde ( şimdi Hulu'da ), bir zamanlar bu tür ışıldayan sanatçılara ev sahipliği yapan New York City'nin bir dönüm noktasının geçmişini, bugününü ve geleceğini düşünür, birçoğu tek bir kelimeyle tanımlanabilir: Hendrix, Madonna, Joplin, Marilyn, Warhol, Dali. Yönetmenler May Duverdier ve Amelie van Elmbt, duvarda uçuş gözlemleri ve izlenimcilik için belgesellerin standart bileşenlerinin çoğundan vazgeçtiğinden, anahtar kelime “tasarlamak”. Yani buradaki soru, film sıradan izleyicileri çekecek mi, yoksa onu tam olarak takdir etmek için bina hakkında biraz bilgi ve/veya sevgi taşımanız mı gerekiyor?
HAYAL DUVARLARI: CHELSEA OTEL İÇİ : YAYINLAYIN YA DA ATLAYIN?
Özet: Film, Patti Smith'in Chelsea'nin çatısındaki samimi arşiv görüntüleri ile açılıyor ve bu belgeselin bize burada yaşamış tüm ünlülerin eski filmlerini göstereceğini düşünüyorsanız, temelden çok uzaksınız. Chelsea'nin şu anki haliyle vahşice somut görüntülerini görmeden önce, duvarlara eterik bir varlığı ima etmek için ünlü sakinlerin görüntüleri yansıtılıyor: uzun süredir devam eden bir yenileme projesi. Planlar pencerelere bantlanmıştır; duvarlar saplamalara sıyrılır; merdivenler, iskeleler ve kasklı adamlar koridorları dolduruyor. Yıllarca süren inşaata dayanmak için kalan az sayıdaki sakin, tehlikelerin arasında gezinirken yavaş hareket etmekten kendini alamıyor – çoğunlukla yaşlılar ve kamera onların kapılardan ve koridorlardan aşağı doğru kasıtlı emeklemelerini taklit ediyor.
Buradaki “ana karakterimiz”, isimlerini altyazısız da olsa, tanıştığımız bir avuç sakinden biri olan Merle Lister. Başlangıçta, yürüteci bırakıp kollarını garip ama zarif bir şekilde havada hareket ettirdiği için, belki bilişsel güçlüklerin sancıları içinde, eksantrik görünüyor. Ancak kısa süre sonra onun Chelsea'nin yerleşik sanatçılarından biri olduğunu, bir zamanlar binanın 100. yıl dönümünü kutlamak için otelin ünlü merdivenlerinden birinde çağrıştıran bir performans sergileyen bir dansçı ve koreograf olduğunu öğreniyoruz. bu belgesel, bağlamsal bilgilerden inatla kaçınıyor; bu, neden söz konusu kutlama dansının arşiv görüntüleri ile orijinal dansçısı ve koreografı ile yaklaşık 40 yıl sonra yeniden canlandırılması arasında kesildiğini anlamamıza daha iyi yardımcı olacak.
Özellikle ilgi çekici bir sahnede Lister, arkadaş canlısı bir inşaat işçisiyle binadaki 'hayaletler' hakkında sohbet ediyor. Onları hissettiğini kabul eder, sonra onunla mambo dansı yapar. Sakinlerin kendileri genellikle hayaletler gibi göründüğü ve çoğunlukla kasklı adamlar tarafından kabul edilmediği için bu nadir bir etkileşimdir. Bunu geçerli bir metafor olarak kabul ederseniz, o zaman hala orada yaşayan ressamlar, yazarlar ve heykeltıraşlar, duvarlardan taşma, delme, testere ve gümleme sesi sızarken çalışmaya, meditasyon yapmaya ve müzik çalmaya çalışırken ironiyi takdir edeceksiniz. . Bu yıllardır oluyor (Wikipedia: 2011'den beri). Birçok sakin, ayrılmak için para ödeyerek zorla çıkarıldı. Otel yeniden açıldığında, kira artacak – astronomik olarak, tahmin ediliyor; ne de olsa burası Manhattan - peki bu kambur ve ağarmış insanlara ne olacak? Bu duvarların içindeki katlanmış tarihe mi? Hayaletler söndürülecek mi? Görünüşe göre soylulaştırma, emlak sahiplerinden başka kimseye karşı nazik değil.
lady gaga filmi bradley cooper
Size Hangi Filmleri Hatırlatacak?: Warhol'un Chelsea Kızları; Sid ve Nancy Nancy Spungen Chelsea'de öldürüldüğünden beri orada çekildi; Profesyonel orada vuruldu; ve eski sakin Ethan Hawke, kurgu filmi yöneterek bohem hislerine saygılarını sundu. Chelsea Duvarları .
İzlemeye Değer Performans: Lister - daha iyi bir kelime olmadığı için - bu film için mükemmel bir kahraman. İki ana fikri için bir anlatı kanalı: Chelsea'nin sanatçılar için bir sığınak olarak kökleri ve bugün onlara dayatılan moral bozucu pragmatizm.
Unutulmaz Diyalog: Yerleşik Steve Willis: 'Uzun bir süre bu binanın ağır çekim tecavüzüne tanık olmuş gibi hissettim.'
Seks ve Cilt: Çıplak modellerle çizim yapan ve heykel yapan sanatçıların arşiv görüntülerinde ve görüntülerinde sıradan çıplaklık.
Bizim Aldığımız: Rüyada Duvarlar filme büyüleyici bir kalite kazandıran sıfır anlatım ve tamamen sezgidir; Duverdier ve van Elmbt, Chelsea'nin şu anda, geri dönüşü olmayan değişimin eşiğinde olduğu gibi sıcak, yaşanmış, melankolik titreşimlerini açıkça hissetmemizi istiyorlar. Ve bu anlamda, film genel olarak, ruhani, düşündürücü bir tonu koruyarak ve ilerlemenin gelgitine karşı, yenilemenin korumayı aştığı fikrine karşı bir tür bilinçaltı duygusal argüman formüle ederek çalışır. Bir kez duvarlar yıkıldı ya da üzeri kapatıldı ve sakinler taşındı, burada ne olduğunu kim hatırlayacak?
Yine de, bu anlatıyı asmak için kırılgan bir tarihsel çerçeveye sahip olanlarımız için, dokümanı izlemek sinir bozucu olabilir. Otele 'Mariah Carey'i getirdiğini' söyleyen ev sakini Steve Willis'in yer aldığı bir dizide somut bir odak noktası haline geliyor (Google: orada çekilmiş bir müzik videosu hazırladı). Bir zamanlar Janis Joplin'in evi olan dairesi, tadilatta bir stüdyoya küçüldü; Yatak odasının, mutfağının ve banyosunun eskiden nerede olduğunu göstermek için yakındaki yıkık bir alana giriyor ve Joplin'in sabunluğu tutuyor, şaka yapıyor, muhtemelen kullanmadı.
Yönetmenler kesinlikle bir kayıp ve çürüme hissi uyandırıyor. Rüyada Duvarlar ve Chelsea'nin geçmişi ile bugünü arasında güçlü bir bağlantı sağlayan Lister'de güçlü bir merkezi figür seçti. Ancak, esasen bir hayaletin bakış açısını alma, hatıralar (arşiv görüntüleri aracılığıyla) ve Chelsea'nin modern 'yükseltmesine' ilişkin mevcut görüntüler arasında çözünme konusundaki ısrarları, anlayışlı olmaktan çok belirsizdir. Biz zihin okuyucu değiliz, biliyorsun.
Çağrımız: BUNU ATLAYIN. Rüyada Duvarlar dokunaklı anlardan payını alıyor, ancak bir bina hakkında bir belgesel için nadiren yere kök salmış görünüyor.
bay grinch jim carrey
John Serba, Grand Rapids, Michigan'da yaşayan serbest yazar ve film eleştirmenidir. Çalışmalarının devamını şu adreste okuyun: johnserbaatlarge.com .